Aktualnie jestem w trakcie pisania pracy licencjackiej. Temat to włoska solistyczna literatura fagotowa wydana po raz pierwszy w XX i XXI wieku. Przybliżam sylwetki kompozytorów, którzy napisali przynajmniej jeden utwór na ten instrument. Jednym z członków mojej „ściśle tajnej super fajnej” listy do opisania jest Giacinto Scelsi.
Parę lat temu przetłumaczyłem wkładkę do jednej z płyt CD z jego muzyką. Jako że nie będę całego tego tłumaczenia wykorzystywał w mojej pracy, umieszczę je tutaj, może komuś kiedyś się przyda ;>
Będę to wrzucał w kilku kawałkach, bo tekstu jest sporo.
– – – –
CZĘŚĆ 4
– – – –
MUZYKA
Canti del Capricorno
Canti del Capricorno to kolekcja dwunastu pieśni napisanych w latach 1962 – 1972, w większości dla i we współpracy z sopranistką Michiko Hirayama. Niektóre z Canti zostały napisane specjalnie na głos sopranowy, podczas gdy dla innych głos nie został określony. W interpretacji tych pieśni dużą rolę odgrywają improwizacja i „osobista inspiracja”.
Nie ma tutaj tekstu. Dźwięki są raczej fonemami – komórkami przypominającymi mowę, często zagłuszającymi – które poprzedzają lub wykraczają poza język jako środek ekspresji.
Canti del Capricorno Nr 1 (perkusja i sopran) to mroczne dzieło, którego kolory są podkreślone przez trudną technikę wokalną, która wymaga wytworzenia jednocześnie dwóch tonów.
Nr 2 (tenor) zaczyna się w najniższym rejestrze i przechodzi w punktowany rejestr środkowy, przy czym nuty stają się gładkie i płyną wewnątrz swojej przestrzeni. Charakterystyczny jest rytm anapestyczny (krótka wartość – krótka wartość – długa wartość).
Nr 18 (sopran i perkusja) wywołuje prymitywny rytuał. Perkusja wspomaga i napędza głos, wpędzając śpiewaka w ognistą i natarczywą walkę.
Nr 14 (tenor i perkusja) jest towarzyszem Canto Nr 18. Znów zostaje zasugerowany prymitywny rytuał, gdy głos i perkusja stają w dramatycznym pojedynku.
Nr 15 (sopran) stanowi przejście między doczesną walką a boskim spokojem pomiędzy ptakami a bestiami – pięć strof ptaka na zmianę z czterema strofami bestii.
Nr 19 (głosy i instrumenty) sugeruje pojednanie między naturą a rodzajem ludzkim poprzez odgłosy oddechu oraz zawodzące dźwięki instrumentów.